uitzicht vanaf het dakterras

Een belangrijk deel van mijn eerste dagen in Kampala breng ik door op het dakterras van het ICU Guesthouse, een pension een paar kilometer buiten het centrum van Kampala. De zon schijnt fel, maar met een beetje wind is het in de schaduw van een afdakje goed uit te houden. Soms onweert het even en klettert de regen naar op de golfplaten. In de palmen zitten vogels die klinken als apen. Op een avond trilt het guesthouse op zijn fundamenten: een kleine aardbeving treft Kampala. Moe van de reis hang ik op de kussens en lees ik wat. Langzaam begin ik te acclimatiseren.

Ondanks de overduidelijk tropische omgeving heb ik het gevoel nog een beetje tussen Nederland en Uganda in te hangen. Dat komt deels doordat ik me, moe van de reis, nog niet echt in het Ugandese leven heb gestort, maar vooral ook omdat het guesthouse vol zit met Nederlanders: vrijwilligers, onderzoekers en toeristen. De toeristen, een groepje journalistiek studenten, hangen net zoals ik een groot gedeelte van de dag op het dakterras. Met hun laptops op schoot drinken ze een biertje en roken wat. Ze bespreken wat ze net op twitter gezien hebben, hoeveel reacties ze al binnen hebben op hun blogbericht en hoeveel likes hun laatste facebookupdate heeft gekregen.

Als dan de stroom uitvalt en het internet plat komt te liggen, komen andere gespreksonderwerpen aan bod. Een van de jongens zegt mijmerend: ‘Carnaval in Brabant… dat is het mooiste wat er is. Gewoon drie dagen zuipen… Hélemaal katjelam… En dan op woensdag haringhappen. Prachtig man.’

Voor mij een teken dat het echt tijd is om maar even de deur uit te gaan, de stad in.