Afgrond

IMG_4011Tegen de rotswand geplakt zitten duizenden vogels. Jan-van-genten, drieteenmeeuwen en stormvogels. Ze hebben elk richeltje, elk kiertje in beslag genomen om hun nesten te bouwen. Sommige jongen zijn al uitgevlogen, anderen zitten rustig op hun nest boven de afgrond, slechts centimeters verwijderd van een val van meer dan honderd meter. Witte pluizebollen met grote zwarte snavels. Ze wachten op hun ouders die elegant aan komen zeilen en zonder moeite hun plekje op de rots herkennen.

Pas als je vlakbij de rand van de kliffen van Bempton staat, zie je de vogels vliegen. Eerst kom je door eindeloze graanvelden, dan door een een sliert grasland. En dan, plots, zijn er alleen maar lucht en vogels. Waar het twee stappen terug nog stil was, is er nu het gekwaak en gekrijs. Op de achtergrond hoor je het gedonder waarmee de golven stukslaan, beneden op de kliffen.

Aan de rand van de klif staan her en der houten bankjes met elk een inscriptie of plaquette:

In loving memory of Alfred.

En:

James lived for those he loved, and those he loved remember.

“Dit is een speciale plek voor veel mensen”, zegt de dame in het informatiecentrum. “Vandaar dat ze juist hier die bankjes plaatsten.”

IMG_4010Ik moet denken aan Clive, die ik een dag eerder tegen ben gekomen. Hij was zijn hondje Tilly aan het uitlaten toen ik langs kwam gefietst. Clive werkt bij de kustwacht en had er net een dienst opzitten. Twaalf uur lang had hij naar de scheepsmeldingen op kanaal 16 geluisterd. Maar er waren geen bijzonderheden, geen mayday, geen schepen in nood. “Tijdens zo’n dienst blijf je maar thee zetten en de trap op en af gaan naar het toilet.”

Het is niet altijd zo rustig. “Rond de kerst springen ze van de kliffen, daar bij Bempton. Mensen houden niet van kerstmis, zoveel is zeker. Maar tijdens de zomer komt het ook wel voor, hoor. Dan is het uit met de vakantieliefde en hebben ze teveel gedronken en dan springen ze.” Clive denkt even na. “Alleen dit jaar al vijfentwintig zelfmoorden. Wij van de kustwacht vissen ze uit het water, de lichamen.”

Ik zit op een bankje (‘Barbara Morris…forever free to paddle in the sea‘ ) en kijk naar het komen en gaan van de vogels. Ik kan me voorstellen dat nabestaanden hier naartoe komt om hun doden te herdenken. Het is een bijzondere plek, vooral zo ’s ochtends vroeg, als er nog geen andere mensen zijn.
Maar hoe zit het met de families van degenen die gesprongen zijn? Zouden zij hier ook een bankje willen neerzetten? Zouden zij hier überhaupt nog ooit willen komen?

Voor de Jan-van-genten maakt het allemaal niets uit. Die zweven rustig richting zee en weer terug. Straks, als de kuikens groot zijn, dan vliegen ze naar West Afrika.
En Clive? Die laat Tilly uit aan haar roze lijntje. Hij heeft pas vrijdag weer dienst.

IMG_4038

2 gedachten over “Afgrond

  1. Frans Verhelle

    Opnieuw heel mooie verhalen Saar. Blij dat je me verwittigd hebt bij je nieuwe tocht. Het weer valt helaas niet mee. Ook voor mij, net terug uit Brasil om enkele weken uit te rusten, valt het wat tegen..Een tocht in Engeland lijkt op het eerste zicht niet erg avontuurlijk. Maar toch, jij slaagt er in om uit eenvoudige contacten en gebeurtenissen met mensen mooie verhalen te puren. Ik leef in een land met voortdurende zon maar ik hou ook van de regen. Mijn eerste tocht met de fiets was in Nederland, altijd maar verder tot in Friesland en terug over de afsluitdijk, Veertien dagen zon, regen en wind . Het was in de Paasvakantie , oren en handen dik ingesmeerd met vaseline tegen de ruige wind . We waren onze handschoenen en mutsen vergeten. Het is de mooiste tocht van mijn leven geweest. We waren met twee, nog geen veertien jaar en een beetje gelogen ook over onze leeftijd om in de jeugdherbergen binnen te mogen. Ook gevallen met de fiets in de Veluwe en met beschadigd voorwiel verder gereden.Er was een kromming in het voorwiel door de val en telkens het de grond raakte gaf dit een lichte schok aan het stuur. We hebben hopen lieve mensen ontmoet. In Heeg , Fryslan, werden we heel hartelijk begroet met Friesche Jenever en gerookte haring in de jeugdherberg want we waren toen bekaf, we hadden e zeewind onderschat. Kleine ontmoetingen die je niet vergeet.. .Het allerbeste. We rijden mee..

Reacties zijn gesloten.