Hij was een typische zeventienjarige jongen: mager, lange ledematen, een voorzichtig zacht baardje op zijn kin. In de buurt van volwassenen was hij soms nog wat verlegen. Maar toch… hij was al bijna een man. Zo’n twee maanden geleden kwamen zijn ooms nog helemaal vanuit Londen overvliegen om hem ceremonieel zijn eerste echte tulband om te binden.
Afgelopen zaterdag had Pavraj (of Pablo) Ghataurhae zijn tulband niet om. Dat zie ik op een foto op de website van de Spaanse krant El Pais. Op de foto ligt Pablo op de grond. Zijn donkere, lange haar zit netjes in een knotje op zijn kruin, zijn armen zijn over zijn borst gevouwen. Zijn witte T-shirt is rood van het bloed. Zijn ogen zijn dicht. Hij is dood.
Om Pablo heen liggen de lichamen van drie vrouwen. Twee oudere dames in Indiase dracht en een jongere vrouw met een rode schort. Ze liggen temidden van omgegooide tafels, grootverpakkingen met flesjes water en verloren slippers en schoenen. Om hen heen staan enkele mannen. Ze kijken machteloos naar de lichamen.
Ik ontmoette Pablo en zijn familie op 9 augustus, fietsend richting Mombasa, en leerde hem in de dagen die volgden wat beter kennen in het resort waar de familie vakantie vierde. Nu, de dag na de schietpartij in de Westgate Mall in Nairobi bel ik Harpal, Pablo’s oom die in London woont, omdat ik nauwelijks kan geloven dat het waar is wat ik zie op de foto.
Harpal klinkt moe. Hij heeft nauwelijks geslapen en staat in de startblokken om naar Nairobi te vliegen. Hij vertelt dat zijn zus Dipi met de kinderen en haar schoonmoeder naar de Westgate Mall waren gegaan voor een kinderkookwedstrijd. Toen de terroristen het vuur openden, konden de meeste kinderen ontkomen. Maar Pablo bleef achter, waarschijnlijk om zijn oma te helpen die wat slecht ter been was. Ze werden allebei vermoord.
En Dipi, Pablo’s moeder? Die zat vier uur lang opgesloten in een toilet terwijl een paar meter van haar vandaan de moordpartij aanhield. Ze wist uiteindelijk te vluchten.
Ik denk terug aan mijn fietstocht met Pablo en zijn familie, aan hun bezorgdheid toen ik met een ambulance werd afgevoerd, aan hun zorgeloosheid toen we later met z’n allen in het luxe resort zaten en aan de ongemakkelijke knuffel die ik van Pablo kreeg bij het afscheid.
Nog eens kijk ik naar de foto. Welke van de twee oudere vrouwen is Pablo’s oma? En die jongere vrouw met de rode schort? Was zij een van de organisatoren van de kookwedstrijd?
Achter elke dode zit een verhaal. Maar op dit moment denk ik vooral aan Pablo. Aan zijn familie. En aan het eindeloze verdriet dat hen te wachten staat.
Lieve Saar,
Dit in-trieste verhaal zit je zo dicht op de huid, ik ben zeer geroerd . Die dappere Pablo die jouw lot ter harte nam in moeilijke omstandigheden , en nu zelf kapot ging aan zoveel wreed geweld. Lieve groet aan die familie die ik niet ken en aan jou die ik wel ken. Sterkte is zo makkelijk gezegd. Maar toch.
Edwin
Pfff geen woorden voor. 🙁
……!
Ik ben er helemaal stil van… zo nutteloos… zo in en en verdrietig…
Beste Saar,
Wat een triest verhaal. Wat een onwerkelijk gevoel, lijkt me. Oneerlijk, onnodig geweld. Zinloze doden.
Veel sterkte,
Willem Jan
Hoi Saar,
Wat vreselijk allemaal….
Sterkte en lieve groet,
Liesbeth
Triest Saar,
Beter dan Edwin Brys hierboven kan ik het niet verwoorden.
Groet en sterkte.
Wat ontzettend verdrietig…
Lotte
Ik heb er nog steeds geen woorden voor. Sterkte voor een ieder die geraakt is door deze nutteloze moordpartij.
Tabitha
hoi Saar
Het lijkt op tv en in de krant ver weg, je kent er niemand van …..
Erg vind ik dit nieuws wel ,maar het blijft een soort ver van mijn bed show.
Tot zo n bericht van jou, dan is het dichtbij.
Wat een triest gebeuren