Hij was een typische zeventienjarige jongen: mager, lange ledematen, een voorzichtig zacht baardje op zijn kin. In de buurt van volwassenen was hij soms nog wat verlegen. Maar toch… hij was al bijna een man. Zo’n twee maanden geleden kwamen zijn ooms nog helemaal vanuit Londen overvliegen om hem ceremonieel zijn eerste echte tulband om te binden.

Afgelopen zaterdag had Pavraj (of Pablo) Ghataurhae zijn tulband niet om. Dat zie ik op een foto op de website van de Spaanse krant El Pais. Op de foto ligt Pablo op de grond. Zijn donkere, lange haar zit netjes in een knotje op zijn kruin, zijn armen zijn over zijn borst gevouwen. Zijn witte T-shirt is rood van het bloed. Zijn ogen zijn dicht. Hij is dood.

Om Pablo heen liggen de lichamen van drie vrouwen. Twee oudere dames in Indiase dracht en een jongere vrouw met een rode schort. Ze liggen temidden van omgegooide tafels, grootverpakkingen met flesjes water en verloren slippers en schoenen. Om hen heen staan enkele mannen. Ze kijken machteloos naar de lichamen.

Ik ontmoette Pablo en zijn familie op 9 augustus, fietsend richting Mombasa, en leerde hem in de dagen die volgden wat beter kennen in het resort waar de familie vakantie vierde. Nu, de dag na de schietpartij in de Westgate Mall in Nairobi bel ik Harpal, Pablo’s oom die in London woont, omdat ik nauwelijks kan geloven dat het waar is wat ik zie op de foto.

Harpal klinkt moe. Hij heeft nauwelijks geslapen en staat in de startblokken om naar Nairobi te vliegen. Hij vertelt dat zijn zus Dipi met de kinderen en haar schoonmoeder naar de Westgate Mall waren gegaan voor een kinderkookwedstrijd. Toen de terroristen het vuur openden, konden de meeste kinderen ontkomen. Maar Pablo bleef achter, waarschijnlijk om zijn oma te helpen die wat slecht ter been was. Ze werden allebei vermoord.

En Dipi, Pablo’s moeder? Die zat vier uur lang opgesloten in een toilet terwijl een paar meter van haar vandaan de moordpartij aanhield. Ze wist uiteindelijk te vluchten.

Ik denk terug aan mijn fietstocht met Pablo en zijn familie, aan hun bezorgdheid toen ik met een ambulance werd afgevoerd, aan hun zorgeloosheid toen we later met z’n allen in het luxe resort zaten en aan de ongemakkelijke knuffel die ik van Pablo kreeg bij het afscheid.

Nog eens kijk ik naar de foto. Welke van de twee oudere vrouwen is Pablo’s oma? En die jongere vrouw met de rode schort? Was zij een van de organisatoren van de kookwedstrijd?
Achter elke dode zit een verhaal. Maar op dit moment denk ik vooral aan Pablo. Aan zijn familie. En aan het eindeloze verdriet dat hen te wachten staat.