Kaolack

In een sjiek hotel in Kaolack ontmoet ik een ander slag mensen dan ik op een gemiddelde dag tegenkom. Dames en heren met four-wheel drives en glanzende gewaden die nonchalant hun iPhones bewerken, ontwikkelingswerkers die tot ver in de avond over hun laptops gebogen zitten en zakenlui die voetbalkijkend netwerken aan de hotelbar. Tegen de middag waait er ook een groep Franse toeristen aan die in het hotel even een tussenstop houden. Als bleke walvissen liggen de pensionado’s aan de rand van het zwembad. Ze zonnen wat, ze eten wat en ze zijn er dan weer vandoor.

Ik vraag me af of de directie eigenlijk wel blij is met ons – toeristen. We zijn natuurlijk goed voor de kas, dus we zullen niet de deur gewezen worden. Maar toch doen we wel wat af aan het opgepoetste karakter van de hotelomgeving. De Fransen met hun dikke blote buiken; ik met mijn waslijntje met halfschone sokken… Zouden ze ons eigenlijk, als ze heel eerlijk waren, niet liever kwijt dan rijk zijn?

Als dat zo is, weten ze het in ieder geval goed te verhullen. De receptionisten en de manager zijn hoffelijk en laten zien dat ze weten wat etiquette is. En de tuinmannen – die zijn alleen maar blij met vrouwelijk publiek. Zij laten hun spierballen rollen en nodigen me uit voor thee en een zwemuitje na werktijd.